Πρώτο Post!

Ας κατέβουμε τώρα γρήγορα με το αεροπλάνο προς το ποτάμι. Μόλις φτάσουμε πολύ κοντά, θα δούμε ότι πρόκειτε για αληθινό ποτάμι, με νερά που παφλάζουν όπως στη θάλασσα. Φυσάει ένας δυνατός άνεμος, τα κύματα αφρίζουν. Κοίτα προσεκτικά τα εκατομμύρια λευκές, αστραφτερές φυσαλίδες που δημιουργούνται με το πρώτο κύμα και μετά χάνονται. Ξανά και ξανά καινούριες φυσαλίδες εμφανίζονται στην κορυφή του κύματος, για να εξαφανιστούν και πάλι μαζί του. Αναδύονται στη ράχη του κύματος μόνο για μια στιγμή και μετά βουλιάζουν πάλι και χάνονται. ο καθένας από μας δεν είναι παρά ένα μικρό φεγγοβόλημα, μια μικροσκοπική σταγονίτσα πάνω στα κύματα του χρόνου, που κατευθύνονται προς το αβέβαιο, ομιχλώδες μέλλον. Αναδυόμαστε, κοιτάμε γύρω μας, ακι πριν καλά καλά το καταλάβουμε έχουμε πάλι εξαφανιστεί. Δε φαινόμαστε σχεδόν καθόλου σε αυτό το μέγάλο ποτάμι του χρόνου. Νέες σταγόνες εμφανίζονται διαρκώς στην επιφάνεια. Και αυτό που ονομάζουμε ''πεπρωμένο'' δεν είναι τίποτ' άλλο παρά ο αγώνας μας μέσα σ'όλο αυτό το πλήθος των σταγόνων, που κρατάει για μια στιγμή, για ένα μόνο κύμα, όσο χρειάζεται για να αναδυθούμε και να χαθούμε μαζί του. Αυτή τη στιγμη όμως πρέπει να την εκμεταλλευτούμε. Αξίζει τον κόπο.

Well... Καλή αρχή! Ελπίζω να με αντέξετε και να με αντέξω κ γω:)

Y.Γ. Το απόσπασμα πιο πάνω είναι από το βιβλίο 'Μικρή Ιστορία του κόσμου' from E.H. Gombrich