Απορώ τελικά τι μας φταίει.
Οι μισοί μπλόγγερ γυρέφκουν το νόημα της ζωής. Τζαι οι άλλοι μισοί εκτονώνουνται.
Κάθε μέρα ανακαλύπτω τζαι ένα καινούριο μπόγκ τζαι πορώνουμαι. Ενώ εν να έπρεπε να διαβάζω. Ή να ξεκινήσω επιτέλους γυμναστήριο. Ή να κάμω τζίνα ούλλα που λαλώ πάντα ότι θέλω να κάμω.
Το ότι είμαι Αγγλία τζαι υποτίθεται γράφω dissertation ουσιαστικά διά μου ούλλη τη μέρα να μεν κάμνω τίποτε. Κάθουμαι στο λαπτοπ, ανακαλύπτω καινούριες ταινίες, ψευτοδκιαβάζω, βαρκούμαι, μουρμουρώ του γαλανομάτικου..
Σκέφτουμαι που ήμουν έτσι τζαιρό πέρσι. Πρωταρά, με την παρέα. Αλλά ήταν ένα εντελώς διαφορετικό version του εαυτού μου που τούτο που είμαι τωρά. Ένα πλάσμα πιο σιωπηλό, πιο κλειστό, πιο φοητσιασμένο. See, το πάθημα γίνεται μάθημα τζαι μετά που φιλίες πολύχρονες τζαι δυνατές (έτσι επίστεφκα τουλάχιστον) που εν εκαταλήξαν τζαι τόσο σπουδαία (to put it mildly) με ήντα ψυσιή να ανοίξεις τον εαυτό σου σε νέους φίλους;
Άλλοι έχουν την ατυχία στον έρωτα. Εγώ έχω τον έρωτα αλλά ατύχησα στις φιλίες. Εγνώρισα αθρώπους τζαι είπα τους πράματα που εν είπα σε κανένα. Τζαι πάντα κάτι επίενε στραβά.
Ο τελευταίος χρόνος εβοήθησε με να αποκτήσω closure για κάποια πράματα. Τελικά εμίλησα με την πρώην φίλη που προηγούμενο ποστ. Εν θα είμαστε ποτέ όπως παλιά. Αλλά τουλαχιστον εν θα πάθω πανικό αν την δω κάπου τυχαία. Ντάξει, στη συγκεκριμένη εν είπα ποτέ κάτι που εν το είχα πει κάποιου άλλου. Με άλλο άτομο έχουμε η κάθε μια την δική της ζωή. Αλλά μιλούμε κάποτε. Και είμαστε οκ. Εν μιλούμε κάθε μέρα, εν βρεθούμαστε σχεδόν ποτε. Εν θα την πιάσω τηλ να της πω να πάμε για καφέ. Αλλά εν τζιαμέ. Τζαι είμαι δαμε. Τζαι σιέρουμαι γιατί αν δεν ήταν it would be a loss.
Επίσης πέρσι επάθενα απανωτά panic attacks για το πανεπιστήμιο. Ενώ τωρά μάχουμαι να γράψω dissertation. Προς το παρόν γρώφω παραπάνω στο μπλογκ :p
Άλλαξα. Τζαι διαβάζω παραπάνω μπλόγκς. Μια φάουσα κατακρίβειαν ας εν καλά το google reader που μου κρατά λοαρκασμό. Εν έχω τους τέλειους φίλους, τζαι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου ώσπου να γίνω τζίνη που θέλω.
Αλλά είμαι πιο κοντά αν τζαι ξέρω ότι εν υπάρχει πιθανότητα να καταλήξω ακριβώς τζαμέ που θέλω. Μεγάλο παρτ τούτου εν τζαι η αντικοινωνικότητα μου.
Απλά..προσπαθώ. Τζαι στην πορεία ταυτίζουμαι με άλλους μπλόγγερ, ακόμα τζαι αν δεν αφήνω κόμεντς τζαι σιέρουμαι που έσιει τζαι άλλους παράξενους/ προβληματισμένους/ κυνικούς at times/ κτλ κτλ
Γαμώτο. Πρέπει να διαβάσω
Οι μισοί μπλόγγερ γυρέφκουν το νόημα της ζωής. Τζαι οι άλλοι μισοί εκτονώνουνται.
Κάθε μέρα ανακαλύπτω τζαι ένα καινούριο μπόγκ τζαι πορώνουμαι. Ενώ εν να έπρεπε να διαβάζω. Ή να ξεκινήσω επιτέλους γυμναστήριο. Ή να κάμω τζίνα ούλλα που λαλώ πάντα ότι θέλω να κάμω.
Το ότι είμαι Αγγλία τζαι υποτίθεται γράφω dissertation ουσιαστικά διά μου ούλλη τη μέρα να μεν κάμνω τίποτε. Κάθουμαι στο λαπτοπ, ανακαλύπτω καινούριες ταινίες, ψευτοδκιαβάζω, βαρκούμαι, μουρμουρώ του γαλανομάτικου..
Σκέφτουμαι που ήμουν έτσι τζαιρό πέρσι. Πρωταρά, με την παρέα. Αλλά ήταν ένα εντελώς διαφορετικό version του εαυτού μου που τούτο που είμαι τωρά. Ένα πλάσμα πιο σιωπηλό, πιο κλειστό, πιο φοητσιασμένο. See, το πάθημα γίνεται μάθημα τζαι μετά που φιλίες πολύχρονες τζαι δυνατές (έτσι επίστεφκα τουλάχιστον) που εν εκαταλήξαν τζαι τόσο σπουδαία (to put it mildly) με ήντα ψυσιή να ανοίξεις τον εαυτό σου σε νέους φίλους;
Άλλοι έχουν την ατυχία στον έρωτα. Εγώ έχω τον έρωτα αλλά ατύχησα στις φιλίες. Εγνώρισα αθρώπους τζαι είπα τους πράματα που εν είπα σε κανένα. Τζαι πάντα κάτι επίενε στραβά.
Ο τελευταίος χρόνος εβοήθησε με να αποκτήσω closure για κάποια πράματα. Τελικά εμίλησα με την πρώην φίλη που προηγούμενο ποστ. Εν θα είμαστε ποτέ όπως παλιά. Αλλά τουλαχιστον εν θα πάθω πανικό αν την δω κάπου τυχαία. Ντάξει, στη συγκεκριμένη εν είπα ποτέ κάτι που εν το είχα πει κάποιου άλλου. Με άλλο άτομο έχουμε η κάθε μια την δική της ζωή. Αλλά μιλούμε κάποτε. Και είμαστε οκ. Εν μιλούμε κάθε μέρα, εν βρεθούμαστε σχεδόν ποτε. Εν θα την πιάσω τηλ να της πω να πάμε για καφέ. Αλλά εν τζιαμέ. Τζαι είμαι δαμε. Τζαι σιέρουμαι γιατί αν δεν ήταν it would be a loss.
Επίσης πέρσι επάθενα απανωτά panic attacks για το πανεπιστήμιο. Ενώ τωρά μάχουμαι να γράψω dissertation. Προς το παρόν γρώφω παραπάνω στο μπλογκ :p
Άλλαξα. Τζαι διαβάζω παραπάνω μπλόγκς. Μια φάουσα κατακρίβειαν ας εν καλά το google reader που μου κρατά λοαρκασμό. Εν έχω τους τέλειους φίλους, τζαι έχω πολύ δρόμο μπροστά μου ώσπου να γίνω τζίνη που θέλω.
Αλλά είμαι πιο κοντά αν τζαι ξέρω ότι εν υπάρχει πιθανότητα να καταλήξω ακριβώς τζαμέ που θέλω. Μεγάλο παρτ τούτου εν τζαι η αντικοινωνικότητα μου.
Απλά..προσπαθώ. Τζαι στην πορεία ταυτίζουμαι με άλλους μπλόγγερ, ακόμα τζαι αν δεν αφήνω κόμεντς τζαι σιέρουμαι που έσιει τζαι άλλους παράξενους/ προβληματισμένους/ κυνικούς at times/ κτλ κτλ
Γαμώτο. Πρέπει να διαβάσω
Comments
Post a Comment