ta psixopafta m vs everyday shit

Επία εχτές στη Θεία μου να πιάσω κάτι. Έχει σπίτι στο Wood Green. 75-80 χρονών, έφιε κάποια χρόνια μετά την εισβολή να κάμει μια καλύτερη ζωή με το Θείο μου. Εν ποτζείνες τις μαυροφορεμένες αλλά αξιολάτρευτες γιαγιούλες. Μπαίνω μέσα και πάμε στην κουζίνα, κάμνω το νέσκαφε μου και καθούμαστε να κόψουμε λίες κουβέντες. - Να σου βράζω μια ελιοπιττούα; - Οι θεία εν πεινώ έφαα στο τρένο. Βράζει την ελιοπιττούα, κόφκει μου τζαι ένα κομμάτι κέικ ννααα (με το συμπάθκιο). Τρώω το μισό το κέικ. -Την ελιοπιττούα εν θα την φάεις; -Εν θέλω θεία επειδή έφαα και στο τρένο, αν ένει εν να την φάω μετά. Πάμε στο σαλόνι γιατί ήταν να αρχίσει το έργο της. Στο πρώτο διάλειμμα σηκωνεται και φέρνει φρούτα. Τι να πεις; Τρώεις και σκάζεις! Εν τόσων χρονών, αν δεν φάεις μπορεί και να την προσβάλεις. Μπαταρία εν είχα στο mob. Στην επιστροφή άρκεψα μέσα στο tube και το τρένο να παρατηρώ τους αθρώπους. Μέσα στο tube εν ήταν πατάς με πατώ σε αλλά σε ούλλες σχεδόν τις θέσεις κάποιος εκάθετουν και είχε και μερικούς

Τις τελευταίες μέρες βαρκούμαι! Και άμα βαρκούμαι... βλέπω σειρές! Ε λοιπόν έκατσα και γω ιμισιη μου να δω τους 31 δρόμους!! Τι πελλαρα θεε μου!! Βασικα εκατσα είδα τα και τα 12 επεισόδεια να την πω την αμαρτία μου! Τι ερμηνείες! Τι σκηνικά! Τι υπόθεση! Να πω την αλήθκεια το μόνο που άξιζε ήταν οι 2 οι τύποι που όπυ τη μαλακία κάμνουν την! Με κείνους εγέλασα κάμποσο, εθυμήσαν μου τα αδερφάκια της Έλι sto Ice Age το δεύτερο! Ναι είμαι μανιακή με της ταινίες της pixar! Καλα γίνεται να γυρίζεις σειρά στη Νέα Υόρκη και να μεν δείχνεις παραπάνω τοπία? Γίνεται να πάεις Νέα Υόρκη, να έχεις μια σβηστή ξαδέρφη που να σε στέλνει σε ένα τύπο που πάει να σε βιάσει, κλέφκει σου τα λεφτά κτλ κτλ? 2 Έλληνες μιλούν μεταξύ τους αγγλικα κτλ κτλ? Αλλά το καλύτερο? Η pshyco πρώην μπαίνει στη σκηνή και πάντα μα ΠΑΝΤΑ παίζει το τραγούδι που παίζει και στην ταινία του κόμη δράκουλα? Όι εν είμαι σίουρη αν εν το ίδιο αλλά αν δεν ένει που τον κόμη δράκουλα εν που παρόμια ταινία με ζόμπι, βρυκόλακες κτλ!

Βασικά εξεκίνησα τούτο το blog χωρις να ξέρω ιδιαίτερα τι εν να το κάμω. Εβάφτισα το, εστόλισα το και τωρά απλά έμεινε μου να αρκεψω να το χρησιμοποιώ κιόλας. Εν ο φόος μου ότι κάποιος που ξέρω εν να μάθει ότι εν δικό μου και μετά.. ε εν να έσιει λογοκρισία. όι που κείνο το άτομο αλλά που μένα. Μόνο τό γαλανοματούι ξέρει για την ύπαρξη του και αν και ποτέ του εν ασχολήθηκε με blog και ούτε τα θεωρεί ιδιαίτερα χρήσιμα καταλαβαίνει την ανάγκη μου και δια μου space να γράφω τις πελλάρες μου! Anw αφού εμπήκαμε στο χορό εν να χορέψουμε ένε? Τι πρέπει να ξέρετε για μένα? Είμαι με τις ώρες μου βασικά, μπορεί να γνωρίσω κόσμο και να είμαι Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ και την άλλη μέρα είμαι στη γωνιά μου! Είμαι λλίο σάικο. Τσάς. Τοοοοσο λλίο όσο πατά η κάττα και τα τρία της καττούθκια που εν που ένα άλλο χρώμα το καθ' ένα! (άσχετο ξέρω το ) Α το άλλο είπα σας το? Ναι σύρνω άσχετα όποτε μου έρτει, ακόμα και στις πιο άσχετες στιγμές! Ούλλα τα καλά δηλαδή! Έχω και ένα καλό! Που εν είμαι σίουρη πόσο καλό ένει

Ας κατέβουμε τώρα γρήγορα με το αεροπλάνο προς το ποτάμι. Μόλις φτάσουμε πολύ κοντά, θα δούμε ότι πρόκειτε για αληθινό ποτάμι, με νερά που παφλάζουν όπως στη θάλασσα. Φυσάει ένας δυνατός άνεμος, τα κύματα αφρίζουν. Κοίτα προσεκτικά τα εκατομμύρια λευκές, αστραφτερές φυσαλίδες που δημιουργούνται με το πρώτο κύμα και μετά χάνονται. Ξανά και ξανά καινούριες φυσαλίδες εμφανίζονται στην κορυφή του κύματος, για να εξαφανιστούν και πάλι μαζί του. Αναδύονται στη ράχη του κύματος μόνο για μια στιγμή και μετά βουλιάζουν πάλι και χάνονται. ο καθένας από μας δεν είναι παρά ένα μικρό φεγγοβόλημα, μια μικροσκοπική σταγονίτσα πάνω στα κύματα του χρόνου, που κατευθύνονται προς το αβέβαιο, ομιχλώδες μέλλον. Αναδυόμαστε, κοιτάμε γύρω μας, ακι πριν καλά καλά το καταλάβουμε έχουμε πάλι εξαφανιστεί. Δε φαινόμαστε σχεδόν καθόλου σε αυτό το μέγάλο ποτάμι του χρόνου. Νέες σταγόνες εμφανίζονται διαρκώς στην επιφάνεια. Και αυτό που ονομάζουμε ''πεπρωμένο'' δεν είναι τίποτ' άλλο παρά ο αγώνας